05_ آیا من و تو عوام هستیم؟

مگر "قذافی" روزی روزگاری قهرمان نبود؟

مگر روزی که از او خواستند استعفا دهد نخندید و گفت:

"استعفا از چه! از چه استعفا دهم، من که مقامی ندارم".

او راست می گفت نه رهبر بود؛ نه رییس جمهور، نه سلطان، نه پادشاه؛

او نمی خواست به هیچ یک از این عناوین حقیر نامیده شود.

روزی "لنین" هم گفته بود:

"وزیر چه نام تهوع آوری است، باید نام پرولتری انتخاب کنیم،

وزیر بوی گند بورژوازی می دهد".

"مائو" هم همین طور بود.

چریک پیر "کاسترو" هم سلطنت را بعد از پنجاه سال به برادرش تقدیم کرد،

"کیم ایل سونگ" که برایش رییس جمهوری کره شمالی کوچک بود

خود را رییس جمهور دائمی نامید،

همه ی این ها روزی قبله ی مردم بودند،

همه ی اینها بر دستان "عوام" به قدرت رسیدند،

همه در آغاز محبوبِ "عوام" بودند.

"عوام"، برایشان کف زدند، خود را به کشتن دادند،

دگر اندیشان را کشتند

و هیچ کس حق هیچ گفتنی را نداشت.

"قذافی" را همان کسان به قدرت رساندند

که برای تماشای جنازه اش دست و پا می شکستند،

"عوام" نمی داند خشونت پنهان چیست،

نمی داند امنیت نرم چیست،

نمی داند تلویزیون چیست

مدرسه، معلم، دانشگاه چه هستند،

"عوام" برای تماشای اعدام می رود،

ضرب و شتم افراد در خیابان بدست پلیس را می پسندد،

همانطور که در صف اعدام می ایستد،

در صف شیر و نان هم می ایستد،

"عوام" ، گدا؛ بیمار؛ تن فروش، خود فروش؛ معتاد؛ را نمی بیند

چون نمی داند چه هستند،

این "عوام" امروزه بیشتر از هر چیزِ دیگر، در حالِ تولید است

به گفته ی کارشناسان در دهه ی نود در دانشگاه های ایران

بیشتر از چند صد سال "عوامِ باسواد" تولید شده اند.

فهم و تحلیل و نگرش به وسیله ی دانشگاه ها

به سواد ساندویچی تبدیل شد،

این سواد طاقت خواندن ندارد؛

در فضای مجازی حتّی چند سطرنوشته را نمی خواند؛

از همان خط اول دیگر ادامه نمی دهد؛

خود به خود مطالب و عکس و فیلم را بدون آنکه خود خوانده باشد

و یا فهمیده باشد برای دیگران می فرستد

بدون هیچ زحمتی لیسانس و ارشد می گیرد؛ دکتر می شود...

"عوام" هر روز چند جوک را که سرشار از توهین هستند

به دوستان می فرستد،

میزانِ هزینه ی تولیدِ "عوام" از هر هزینه ای دیگر،

مانند هزینه ی آموزش و پرورش و یا بهداشت بیشتر است؛

نمی دانم من و تو "عوام" هستیم یا نیستیم؟!