مرا از شعرهایم بالا بِکش

چشمهایم راه عاشقی را

در صفحه ی سفید کاغذ از بَر شده اند

از بس عاشقانه هایم را

برایت خوانده اند...

لبهایم مزه ی  ته ِ مداد گرفته اند

از بس هاج و واج

شعرهای تلخم را

مزمزه کرده اند...

انگشتانم پینه بسته اند

از بس نوشتم و

خبری از تو نشد...

فرسوده گی ِ مفرط گرفته ام

در پای دیوار ِ انتظار...

طنابی شو و

مرا از شعرهایم بالا بکش

تا غرق نشده ام

در زیرِ امواجِ خروشان ِبی کسی ام...

#لاادری