آشنای دیروز... گمشده ی فردا _ آرتا رحیمی
روز نگاری های یک پاپَتیِ تنها
آشنای دیروز... گمشده ی فردا _ آرتا رحیمی
روز نگاری های یک پاپَتیِ تنهادرباره ی من
مجو هرگز نمی یابی درون کس حقیقت را
من این نایاب گوهر را فراوان جستجو کردم
ادامه...
درست ترکشان کنید / ساعات دلتنگی 2
ترک کردن ِ آدمها هم آدابی دارد!
اگر آداب ِ ماندن نمی دانید
لااقل...
درست ترکشان کنید
تا تَرَک برندارند...
تو با نگاهی...
موریانه ها ساعت ها تلاش می کنند
شاید هم روزها و حتّی سالهای متمادی
تا پایه های یک صندلی چوبی قدیمی را ...
تــــــــو...
تو با...
نگاهی ...
تخته های نداشته ی مرا هم جویدی!
بوسه از لبش می چکید
امروز زنی را دیدم که بوسه از لبش می‌‌چکید!
خدا را شکر
پس/ هنوز مردی است که عاشقانه می بارد...!
نمی بوید... نمی بوسد!
چه حریصانه مرا بوسیدی
و چه وحشیانه رَختم را دریدی
و من چه عاشقانه دست بر هوسهایت کشیدم
اما کاش می فهمیدی که زن
تا عاشق نباشد
نمی بوسد...!
نمی بوید...!
و تسلیم نمی کند رویاهای عریانی اش را...!
آشناترین غریبه
دو عاشق از هم جدا می شوند:
دیگر نمی توانند مثل قبل صمیمی باشند؛
چون به قلب همدیگر زخم زدند...
نمی توانند دشمن همدیگر باشند!
چون زمانی عاشقِ یکدیگر بودند...
تنها می توانند آشناترین غریبه برای همدیگر باشند...
فقط همین!
از ته به سر بخوانید
نوشت "قَم حا "...
همه به او خندیدند!
گریست...
گفت به "غم ها "یم نخندید...
که هر جور نوشته شود درد دارد!
نخندید...
از ته به سر بخوانید تا من ِ آن روزها را بشناسی
بیچاره فیل من...!
بی چاره فیل من
به خاطر تو نفرینش کردم
طفلک آلزایمر گرفته !
دیگر یاد هندوستان نمی کند.
مرا از شعرهایم بالا بِکش
چشمهایم راه عاشقی را
در صفحه ی سفید کاغذ از بَر شده اند
از بس عاشقانه هایم را
برایت خوانده اند...
لبهایم مزه ی ته ِ مداد گرفته اند
از بس هاج و واج
شعرهای تلخم را
مزمزه کرده اند...
انگشتانم پینه بسته اند
از بس نوشتم و
خبری از تو نشد...
فرسوده گی ِ مفرط گرفته ام
در پای دیوار ِ انتظار...
طنابی شو و
مرا از شعرهایم بالا بکش
تا غرق نشده ام
در زیرِ امواجِ خروشان ِبی کسی ام...
#لاادری
به بودن ها، دیر عادت کن!
بــه بـــــودن هـــا ، دیـــر عـــادت کن!
و بــه نبــودن هـا ، زود ...
آدم هــا ، نـبودن را بهـتر بلـدنـــد...!
یک نگاه حتی حرامم باد!
لمس تن تو
شهوت است و گناه...
حتی اگر خدا عقدمان را ببندد...
داغی لبت،جهنم من است
حتی اگر فرشتگان سرود نیکبختی بخوانند...
هم آغوشی با تو، هم خوابگی چرک آلودی ست...
حتی اگر خانه ی خدا خوابگاهمان باشد...
فرزندمان، حرام نطفه ترین کودک زمین است
حتی اگر من مریم باشم و تو روح القدوس
حتی اگر هزار سال عاشق تو باشم،
یک بوسه...
یک نگاه حتی!حرامم باد!
اگر تو عاشق من نباشی...
قصه ی هزار و یک شب
به پهلو که بخوابی،
دنیا تمام می شود؛ بهشت آغاز...
به پهلو که بخوابی
پُل صراط
می شود درست جایی میان نوازش لب های من
بر چشمان تو...
صُبح
من می مانم و بوی تنت
که روی پوست تنم جا مانده،
اکنون
وقت عشق بازی دوباره و هزار باره است!
و من به بوی بدنت دل می بازم
با تمام حضورم
لمس می کنم ضربان مردانگی ات را
هر چه باشد
همه می دانند از آنِ منی، تو!
این که همیشه در هراسِ پلک زدن هایت هستم
چیزِ عجیبی نیست...
این قصه به هزار و یک شب می انجامد....!
تنهایی مُرد و من تنهاتر شدم
دلم برای تنهایی می سوزد،
چرا هیچکس او را دوست ندارد؟
مگر او چه گناهی کرده که تنها شده؟
جرمش چیست که هیچکس او را نمی خواهد؟
دیشب تنهایی از اتاقم گذشت دنبالش دویدم
ولی او رفته بود
تنهای تنها،
نیمه شب او را مُرده کنار حوض خانه پیدا کردم
از گریه چشمانش سرخ شده بود
برایش گریستم،
آخر او از تنهایی مُرده بود...
تنهایی مُرد و من تنهاتر شدم...
بـانـو / شهرزاد کمالی
نوشته ی: الهه فاخته
اجرایی زیبا از: شهرزاد کمالی
تنظیم: آرتا رحیمی
ارائه شده در کانال فرهنگی ادبی "شعرنوش"
چگونه خدا را تیر باران می کنند
تو نمی دانی
چگونه خدا را
تیرباران می کنند
تا شیطان ها را بترسانند
چگونه گل ها را گردن می زنند
و کبوتران را داغ
چگونه خونِ نفت
در رگِ جوی هایِ طمع
دَلَمه می بندد
چگونه درختان دار می شوند
و دست های تازیان
چگونه
تازیانه می شود
زیرِ ساطورِ وحشت
ایرج جنتّی عطائی
تو باد بودی و من در مباد سرگردان
درخت بود و تو بودی و باد،
سرگردان
میان
دفتر باران، مداد سرگردان
تو را
کشید و مرا آفتابگردانت
میان
حوصله گیج باد سرگردان
همیشه
اول هر قصه آن یکی که نبود
نه باد
بود و نه تا بامداد سرگردان
و آن یکی
همه ی بود قصه بود و در او
هزار و
یک شب و صد شهرزاد سرگردان
تمام قصه
همین بود راست می گفتی:
تو باد
بودی و من در مباد سرگردان
زمین تب
زده، انسان عصر یخ بندان
و من میان
تب و انجماد سر گردان
ستاره ها
همه شومند و ماه خسته من
میان یک
شب بی اعتماد سر گردان
مرا مراد
تویی گرچه بر ضریح تو هست
هزار
آینه ی نا مراد سرگردان
نماد نام
تو بود و نماد ناله من
هزار
ناله در این یک نماد سر گردان
درخت
کوچک تنها به باد عاشق بود
وَ باد بی سرو سامان
وَ باد سر گردان
تمام قصه
همین بود، راست می گفتی!
تو باد بودی و من در مباد سرگردان
محمدحسین بهرامیان